Zielone dachy

Budynek ratusza w Hamburgu

Zielone dachy są charakterystyczne dla starych budynków, głównie okazałych budowli: kościołów, zamków, pałaców, rezydencji.
Wytwarzana przez dziesiątki i setki lat patyna na miedzianym pokryciu dachowym zwraca uwagę, jakby dach pokryty był mchem, tymczasem jest to powłoka, która wytwarza się na miedzianej blasze.
Piękna, czerwona barwa świeżo walcowanej blachy miedzianej szybko zmienia się po zetknięciu z powietrzem. Już po upływie kilku dni powstaje jednolita cienka warstwa (grubości kilku dziesięciomilionowych milimetra) tlenku miedziawego - Cu2O, która stanowi przeszkodę do dalszej reakcji metalu z tlenem. Z czasem warstwa patyny staje się coraz grubsza, przeszkadzając w korodowaniu metalowego dachu. Dach staje się... zielony.
Końcowym etapem jest przeobrażenie tlenku w zasadowe sole miedziowe. Proces ten trwa nawet do 200 lat. Im czystsze powietrze wokół budynku, tym wolniej zachodzi ta przemiana.
Patyna jest twarda, elastyczna i odznacza się wielką wytrzymałością mechaniczną. Patyna potrafi chronić przed korozją nawet kilkusetletnie dachy, chyba że powietrze atmosferyczne jest wyjątkowo zanieczyszczone, gdzie padają kwaśne deszcze.
Patyna powstaje też na stopach miedzi, na przykład na pomnikach z brązu.
Dzisiaj celowo patynuje się produkty z miedzi, nakładając warstwę tlenku miedziawego, dzięki czemu biżuteria, naczynia zyskują piękny odcień.